سلام و عرض تسلیت حضور همه عزیزان
من در این گروه میهمان هستم و صرفا جهت یادگیری و به لطف امین عزیز حضور دارم
در این ده سال که در پرواز هستم متاسفانه سه نفر عزیز را که هر کدامشان برای خود سابقه ای داشتند در آغوش خاک قرار دادیم. نه سامی عزیز تازه کار بود نه علی عطارد عزیزم و نه حسام گودرزی مهربان و عزیز.
من برای فقط یک لحظه با هر کدام از این سه نفر بودن  هفته ای نیست که حسرت نخورم ، وای به حال مادر و پدر و زن و و بچشون.
الان هم که سه ساله مهاجرت کردم کانادا باز دوست عزیز کانادایی  را در اینجا از دست دادم که تمام زندگی خود را به تمرین پاراگلیدر در کشور های مختلف اختصاص داده بود.
این رشته محل تعارف و این حرفها ، من خوب بلدم فلانی استاده، ........نیست
این رشته شدیداً بی رحم و بدون تعارف است و محل آزمون و خطا در هر شرایطی نیست .
و متاسفانه این اینستا گرام لعنتی و دیده شدن یک سری کلیپ های که نشون نمی ده در پشت یک کلیپ ۳ دقیقه ای چند سال زحمت و تمرین هست و در چه شرایطی هم شده مزید بر علت.
من به عنوان کارشناس پاراگلیدر نظر نمیدهم ولی یاد این جمله همیشه باشید
«قوانین هوانوردی با خون نوشته شده است»
اگر قرار بر تمرین و یادگیری است جاش رو آب با حضور قایق و جلیقه نجات و ........... است ، 
خلبان باید همیشه در پس ذهنش باشد که اگر مانور زدم و نشد، اگر لو سیو کردم ترمالی گیرم نیومد ، اگر ، اگر،...... آیا ارتفاع ریکاوری ، کمکی ، لند سیف را دارم یا نه .
و در آخر باز هم همه ما داغدار تر شدیم بدون هیچ الزامی 
همسری تنها ماند
دل پدر و مادری شکست
و عزیزی یتیم شد
چرا؟
به چه قیمت؟
و در آخر  به خداوندی خدا به روح همه رفیق هام که از دستشون دادم قسم اینو به رفیق شما نمی‌گم به خود شما میگم
عقاب جفتشو و بچهشو تو اشیونه تنها نمیزاره
با واژه ها بازی نکنیم
عقاب و استاد و .... بزارین متوجه بشیم چه بلای سرمون اومده شاید  یاد بگیریم.
خدا حسین عزیز رحمت کنه و همینطور همه بچه های که تو این راه رفتن و روحشون شاد باشه.

پاسخ 

Nero-fly Air sport-club:

نیما عزیزم،اول از همه، ازت بابت این پیام پر از احساس و حقیقت‌گوییت ممنونم. 
خواهش میکنم نیاز به عذرخواهی نیست واقعیته!
خیلی ممنونم که احساساتت رو با من و با جمع در میون گذاشتی. حرفات خیلی به دل می‌شینه، چون همه ما توی این مسیر پر از چالش و خطر، بارها با درد و از دست دادن مواجه شدیم و خوب می‌فهمم که این مسائل چقدر می‌تونن به آدم فشار بیارن.
حرف‌های تو به من و همه ما یادآوری می‌کنه که چقدر این ورزش زیبا و هیجان‌انگیز می‌تونه بی‌رحم باشه و چقدر باید مراقب باشیم. من هم مثل تو از این شرایط خسته‌ام، از دیدن دوستان خونی و زخمی که به خاطر اشتباهات قابل پیشگیری اتفاق می‌افته.
درسته که نباید با القاب و عناوین فریب بخوریم و از حقیقت دور بشیم. مربی یا استاد بودن به این معنا نیست که مصون از اشتباه باشیم. همونطور که دیدیم، حتی مربیان هم وقتی آموزش و آمادگی کافی برای شرایط خاص ندارند، دچار خطا می‌شن. و این دقیقاً جاییه که باید به حقیقت نگاه کنیم: بدون آموزش مناسب، تمرین کافی و درک کامل از تجهیزات و شرایط، هر کدام از ما ممکنه دچار حادثه بشیم.از دیدگاه روانشناسی و نوروساینس، انسان‌ها در شرایط استرس‌زا یا در موقعیت‌های جدید (بال جدید) و ناشناخته، تصمیم‌گیری‌های عجولانه و احساسی می‌کنند. این امر می‌تواند باعث استفاده از تجهیزات ناآشنا یا اجرای مانورهای بدون تمرین کافی بشه. مغز ما به‌طور طبیعی به دنبال تحریک و تجربه‌های جدید است، و گاهی این تمایل می‌تواند ما را به سمت ریسک‌های غیرضروری هدایت کند.بنابراین، همانطور که تو گفتی، باید درباره این مسائل صحبت کنیم، تحلیل کنیم، و از هر حادثه‌ای که رخ می‌ده درس بگیریم. باید به همدیگر کمک کنیم که از این اشتباهات درس بگیریم و آنها را تکرار نکنیم. ما باید به جای سکوت و پنهان‌کاری، به صراحت با مشکلات روبرو بشیم و برای بهبود ایمنی و کاهش حوادث تلاش کنیم.

لطفا بیایید با هم برای ایجاد یک جامعه پروازی ایمن‌تر و آگاه‌تر کار کنیم. این تنها راهی است که می‌توانیم احترام خود را به عزیزانی که از دست دادیم نشان دهیم و اطمینان حاصل کنیم که میراث آنها به‌عنوان درس‌های ارزشمندی برای آینده باقی می‌ماند.
با احترام و همدلی با نیما عزیزم 
امین
@~Nima Neysari